Στον κόσμο που ζούμε, η αποτυχία ήταν πάντα συνώνυμη με την ήττα. Έτσι, με την απλή αναφορά του όρου, κανείς δεν μπορεί παρά να αισθάνεται αποθαρρυμένος, απογοητευμένος, ανεπαρκής και χωρίς κίνητρο.
Για την αποτυχία συνήθως είναι δύσκολο να μιλήσουμε. Η ντροπή και η ενοχή που επιβάλλουμε στους εαυτούς μας μας κάνουν «ήσυχους», αλλά όσο περισσότερο κρατάμε εσωτερικά τα συναισθήματα αυτά, τόσο περισσότερο μεγαλώνουν.
Ξεχνάμε ότι η αποτυχία είναι φυσιολογική. Είναι μέρος του ταξιδιού και πολλές φορές η προϋπόθεση προς την επιτυχία. Για να αλλάξουμε την αφήγηση και να κατακτήσουμε αυτήν την εμπειρία, πρέπει να την κατέχουμε. Όταν αυτό συμβεί, θα ανακαλύψουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που νιώθουμε έτσι.
Μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αισθανθεί πλήρως τα συναισθήματα αυτά, να αναζητήσει τη βοήθεια που χρειάζεται και να συνδεθεί με τους άλλους πιο αυθεντικά. Και έτσι μαθαίνουμε, μεγαλώνουμε και προχωράμε καλύτερα από ό,τι όταν ξεκινήσαμε.
Η συνειδητή προσπάθεια να κοιτάξουμε μπροστά και όχι πίσω, μπορεί να οδηγήσει στην προσωπική ανάπτυξη και στην ανακάλυψη δημιουργικών επιλογών. Το να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε το «μάθημα» από μια αποτυχία ή χαμένη ευκαιρία μπορεί να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε σε μεγαλύτερα και καλύτερα πράγματα — διατηρώντας παράλληλα την αυτοπεποίθησή μας κατά τη διαδικασία.